en güzel günlerden bi gün

Buraya kar yağdıııı. Bir sürü yağdı hem de. Yağdığı ilk gün okul bahçesinde doyasıya oynayamamıştık, çünkü hazırlıksızdık biraz oynadık ve buz tuttuk içeri girmek zorunda kaldık. Bir gece sonra oturmuş coğrafya çalışıyordum (hiç adetim değildir, sayısalım ben kaaarşim) neyse arkdaşım aradı çalışmam bölünmesin diye açmadım. Sonra başka bir arkadaşım , dayanamadım açtım. Camdan dışarı bak dedi ve baktım ben de. Baktım evet,

Sonra bir kez daha baktım,

Biri pencereme kocaman bir kartpostal yapıştırmıştı. Ne saçma dedim. Sonra dedim ki "AMAN ALLAHIM"

Evin karşısındaki ağaçlar beyaz elbiseleriyle karşımda duruyor, loş sokak ışıklarında kar kristalleri sokağa düşüyordu. Her yer bembeyazdııı.

Arkadaşım "Çıkıyoruz" dedi. Ne zaman, nasıl, kimle diye bile sormadan tamam dedim, telefonu kapattım ve hazırlanmaya başladım. Gece yarısına kadar gezilmedik yer bırakmadık. Kalabalık yerler de tanımadığımız insanların kafasına kartopları fırlatıp, tüydük ordan. Evlerin camlarını kar topu yağmuruna tutup, insanların rahatsız ettik. Ağaçların altına girip, dallarını salladık, burnumuza bile kar doldu. O kadar eğlendik kiiii. Tasasızdık, huzurlu, mutlu ve beyazdık. Sokaklarda bağırdık. Yarın bizi pençesine alacak hastalık kimin umrundaydıı ki? Hayat sokaklarda güzeel. Ve o anın tekrarı yok. Yaşa gitsin :)

Sonra hasta olduk tabii ama az olduk, çok olmadık. Korkmadık çünkü ondan, korkmazsan bi şey olmaz bence.